Ο ΡΥΠΑΡΟΥΛΗΣ

Ο ΡΥΠΑΡΟΥΛΗΣ

Ο Ρυπαρούλης κάθε καλοκαίρι γεμίζει τις ακτές με σκουπίδια.
Όμως αυτό το καλοκαίρι…

Μία μέρα έφτασε χαρούμενος στην παραλία κρατώντας μία μεγάλη τσάντα που είχε πάρα πολλά πράγματα.
Εκείνη όμως τη στιγμή από τα βραχάκια βγήκε ένας κάβουρας!

ΚΑΒΟΥΡΑΣ: Ε, τι τα θες όλα αυτά τα αντικείμενα;

Ρυπαρούλης: Τι να τα θέλω; Φυσικά για να φάω, να παίξω μόνος, μου και τα σχετικά…

ΚΑΒΟΥΡΑΣ: Ναι αλλά σε έχω παρακολουθήσει ότι κάθε καλοκαίρι, μολύνεις την παραλία.

ΡΥΠΑΡΟΥΛΗΣ: Και τι με νοιάζει εμένα μια χαρά περνάω τώρα, για τα άλλα..

ΚΑΒΟΥΡΑΣ: Ναι αλλά εμείς ζούμε εδώ!

ΡΥΠΑΡΟΥΛΗΣ: Και επειδή ζείτε εμένα τι με ενδιαφέρει;

ΚΑΒΟΥΡΑΣ: Εσένα δε σε ενδιαφέρει, αλλά εμένα με ενδιαφέρει και πάρα πολύ.
Γι’αυτό εγώ από εδώ και πέρα θα σε φωνάζω «ΡΥΠΑΡΟΥΛΗ». Χαχαχαχα!

ΡΥΠΑΡΟΥΛΗΣ: Μα εμένα με λένε Γιώργο!

ΚΑΒΟΥΡΑΣ: Κι εμένα τι με ενδιαφέρει;

ΡΥΠΑΡΟΥΛΗΣ: Εσένα μπορεί να μη σε ενδιαφέρει, αλλά εμένα με ενδιαφέρει!

ΚΑΒΟΥΡΑΣ: Πω ρε μάννα μου! Λοιπόν, όπως δεν σε ενδιαφέρει εσένα για το ότι ζούμε εδώ, έτσι δε θα με ενδιαφέρει κι εμένα για το όνομα σου. Και τώρα σε αφήνω γιατί έχω δουλειά. Να μη σε ξάνα δω να μολύνεις την θάλασσα γιατί θα φέρω πάρα πολλά άτομα (το πατέρα μου, τη μάνα μου, το πρώτο μου ξάδερφό, το δεύτερό μου ξάδερφό τον τρίτο μου ξάδερφο) και γενικά όσους μπορούν να σε ΦΑΝΕ! Όχι που θα τη γλίτωνες.

ΡΥΠΑΡΟΥΛΗΣ: Καλά καλά, να δούμε τι θα με κάνετε. Σιγά μωράκια είστε!

ΚΑΒΟΥΡΑΣ: Γειά!!!!!!!!

Ο Κάβουρας φεύγει. Και ο Ρυπαρούλης-Γιώργος πάει να μολύνει τη θάλασσα.
Μα και πάλι βρίσκει εμπόδιο μπροστά του.


ΚΑΒΟΥΡΑΚΗΣ: Ε!

ΡΥΠΑΡΟΥΛΗΣ: Τι ε! «μωρέ»;

ΚΑΒΟΥΡΑΚΗΣ: Τι σου έλεγε πρίν ο Κάβουρας…
ΡΥΠΑΡΟΥΛΗΣ: Δηλαδή εσύ;

ΚΑΒΟΥΡΑΚΗΣ: Εγώ είμαι ο «ΚΑΒΟΥΡΑΚΗΣ» τον προηγούμενο τον έλεγαν «Κάβουρα»!

ΡΥΠΑΡΟΥΛΗΣ: Ε, εντάξει!

ΚΑΒΟΥΡΑΚΗΣ: Κοίτα και άκουσε με προσεχτικά!

ΡΥΠΑΡΟΥΛΗΣ: Καλά για να δούμε τι θα πεις!

ΚΑΒΟΥΡΑΚΗΣ: Εδώ είναι το σπίτι μας και δε μας αρέσει να το ρυπαίνουν. Εσένα θα σου άρεσε αν σου γέμιζαν το σπίτι με σκουπίδια;

ΡΥΠΑΡΟΥΛΗΣ: Εεε, όχι!

ΚΑΒΟΥΡΑΚΗΣ: Ε, τότε εσύ γιατί τα πετάς στο δικό μας σπίτι. Δηλαδή άμα ερχόμουν εγώ σπίτι σου και στο γέμιζα με σκουπίδια μου είπες ότι δε θα σου άρεσε!

ΡΥΠΑΡΟΥΛΗΣ: Ναι φυσικά!

ΚΑΒΟΥΡΑΚΗΣ: Εγώ σου δίνω ένα παράδειγμα. Άμα πετάς σακούλες μέσα στη θάλασσα οι χελώνες την περνάνε για μέδουσα και την τρώνε με αποτέλεσμα να πεθαίνουν. Όχι μόνο εσύ αλλά και τα καράβια, πετάνε τα απόβλητά τους στη θάλασσα με αποτέλεσμα να τα φάνε τα ψάρια κι εσείς που δε θα έπρεπε, αλλά το κάνετε, ψαρεύετε τα ψάρια που έχουν φάει αυτά τα χημικά και εσείς οι ίδιοι μπορείτε να πεθάνετε. Σου λέω μία λύση.

ΡΥΠΑΡΟΥΛΗΣ: Για πεσ’την

ΚΑΒΟΥΡΑΚΗΣ: Να έρχεσαι να κάνεις μπάνιο με τα φαγητά σου, τα παιχνίδια σου και τα λοιπά αλλά όταν τελειώνεις να σηκώνεσαι και να πας στο κάδο απορριμάτων και να τα πετάς. Σωστή η σκέψη μου;

ΡΥΠΑΡΟΥΛΗΣ: Ναι! Τώρα κατάλαβα τι κάνουμε εμείς οι άνθρωποι. Έτσι και εγώ θα κάνω καλό στον εαυτό μου, για το περπάτημα που θα κάνω μέχρι τον κάδο απορριμάτων, γιατί από ότι βλέπω είναι 2 χλμ. μακριά. Αλλά και σε εσάς.

Από τότε τον «ΡΥΠΑΡΠΟΥΛΗ» τον φώναζαν με το όνομα του «ΓΙΩΡΓΟ» αλλά και έγινε κολλητός φίλος με τα θαλάσσια ζώα.
Ελπίζω να πάρουμε κι εμείς οι άνθρωποι να πάρουμε μάθημα από αυτό που έκανε ο Γιώργος και να μην πετάμε τα σκουπίδια μας στη θάλασσα κι ας είναι μακριά ο κάδος δε πειράζει.